Merhabalar ben Gamze,21 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Bugün sizlere 21 yaşında daha hayatının çok başında olan bir kadının gözünden Türkiye de kadın olmayı anlatacağım. Memleketim olan Adana’dan üniversite okumak için geldiğim Uşak’ta tek başıma hayata tutunmaya çalışırken ailem ,arkadaşlarım güvendiğim insanlar yanımda olmadığı için daha temkinli, daha hassas davranmak zorunda kaldım hatta atacağım adımı iki kere düşünür hale geldim. Buna rağmen sayısız olay geldi başıma. Bunların içinde onlarca kez sözlü taciz olmasının yanı sıra Uşağa ilk geldiğim dönemde tek başıma Uşağın çok işlek olan bir caddesinde akşamın çok da geç olmayan bir saatinde yürürken arkamdan gelen tanımadığım ve zannımca uyuşturucu madde kullanmış bir adam tarafından sadece tek başıma yürüdüğüm ve muhtemelen güçsüz ,savunmasız göründüğüm için fiziksel şiddete uğradım. Detaylara girmek istememekle birlikte hayatım boyunca atlatamayacağım bir travma ve korku yaşadım. O dönemler çok severek okuduğum ,büyük hayallerle geldiğim üniversitemi bile bırakmayı düşündüm. Olayın mahkemeye iştirak etmemesi bir yana kendime geldikten bir süre sonra çağırdığım polis ekipleri tarafınca (güya!) babacan bir tavırla Uşağın küçük bir yer olduğu şahısın beni tanımadığı için kimliğimin ortaya çıkması dahilinde başıma bela olabileceğini ve olaydan şikayetçi olmamın güvenlik açısından benim aleyhime olacağı söylendi. O an yaşadığım korku ve çaresizlikle olayı idrak edemedim ve sustum bir süre ailemin yanına gittim daha doğrusu kaçtım. Daha anlatamadığım şu kısacık ömrümde başıma gelen onlarca talihsizlik bir yana dursun şahit olduğum duyduğum okuduğum sayısız taciz ,tecavüz ,şiddet, cinayet , eziyet ve adaletsizlik Türkiye de kadın hatta insan olmanın ne kadar zor olduğunu gözler önüne seriyor.
Yabancı uyruklu bir arkadaşım Türkiye’ye üniversite okumak için gelmek istediğini ailesine söylediğinde babasının kendisine ;
‘’ Türkiye’ye gitme orada kadınlar öldürülüyor’’ dediğini anlatmıştı. Güzel ülkemin böyle bir durumla anılmasından daha çok babasının haklı olması canımı yaktı.
Çevremde ki insanların özellikle kendi yaşıtlarımın çoğu yurt dışına çıkmak istiyor sebebi de ’’İnsan muamelesi göremiyoruz, psikolojimiz bu olayları artık kaldıramıyor ’’ oluyor. Bir sokak röportaj ’nda duyduğum ve yıllardır aklıma kazınan bir söz var;
‘’Türk olmaktan gurur duyan ama Türkiye‘ de yaşamaktan nefret eden bir nesil yetiştirdiniz’’
Amaann bakmayın bize ne var yani, yakılıp ,eziyet görüp, şiddetin her türlüsüne maruz kalıp, eşitsizlik baskı görüp, öldürülüp katilimizi değil de toplum ve adalet bizi suçluyorsa? Bunun için insan ülkesini terk eder mi hiç? Birde ne yapacağız oralarda kız başımıza!
Hem Avrupa bizi kıskanıyor bakınız sağlıkta değil, eğitim de değil, ekonomi de değil milli savunma da değil, üretim de değil KADINA ŞİDDETTE AVRUPA ÜLKELERİ ARASINDA BİRİNCİ SIRADA; ZİRVEDE YER ALIYORUZ…
Peki kim bunların sorumlusu? Kararan hayatların, çalınan yılların, söndürülen ocakların, yakılan yıkılan kadınların, hayata karşı hep bir adım geride durmak zorunda olan genç kızların, umutla beklememiz gereken yerde korkuyla baktığımız yarınların ,tacizde tecavüzde cinayette fail’e tahrik indirimi uygulandığında, kravat taktı diye cezası düşürüldüğünde öldürülen kadının ailesinin yüreğinde ki yangının, çalınan hayatlarının ,tedirginlikle çarpan yüreklerin sorumlusu kim ?
Sorunun bize sunulan şıklarında şunlar var;
Kadının mini giyinmiş olması
Kadının gece geç saatlerde dışarıda olması
Kadının alkol tüketmiş olması
Kadının kadın olması (!)
Hayır! Hiçbir şık doğru değil.
Yoksa bu sorunun cevaplarını da mı yandaş bir yayından aldılar ?
Sayfalarca yazmak istediğim ama sayfaların bu vahim durumu anlatmaya yetmeyeceğini bildiğimden, şimdilik bu yazımın sonuna geldim. Dilerim ki en kısa zamanda öldürülmekten korkmadan, geleceğe ümitle bakabileceğimiz, gönlümüzce yaşayabileceğimiz günlere gözlerimizi açarız.
Bütün öldürülen kadınların acısını kalbimizde yaşıyor, daha fazla kadın öldürülmesin diye omuz omuza mücadele etmeye devam ediyoruz.
